Het Indyspel: praten over culturele diversiteit

Stel je voor dat je een picknick organiseert. Je vult je mand met slaatjes en vers fruit en begint dan boterhammen te smeren. Maar dan schiet het je te binnen dat de helft van de deelnemers moslim is en dat zij alleen beleg mogen eten dat halal geslacht is. Maar je bent vergeten of zij de gerookte zalm mogen eten die je daarstraks in de winkel kocht. Bovendien gaat er ook een Indisch meisje mee. Je denkt dat ze vegetarisch is, maar je weet het niet zeker. En je hebt geen tijd meer om het na te vragen. Wat doe je?

Diversiteit en interculturaliteit staan in onze samenleving hoog op de agenda. In Antwerpen heeft 72% van de kinderen tussen 0 en 9 jaar wortels in migratie. En de diversiteit in de diversiteit neemt steeds toe. We worden superdivers, zegt de socioloog Dirk Geldof. En dat is ook voelbaar in de kinderopvang en op school. Kinderopvang en basisonderwijs zijn immers frontliniesectoren. Zij worden als eerste geconfronteerd met diversiteit bij kinderen, ouders en collega’s.  Hoe ze hiermee moeten omgaan is een vraag waarmee veel begeleiders en leraren worstelen. En het antwoord is niet eenduidig.

Met het Indyspel willen we teams in kinderopvang en op school ondersteunen in hun omgang met de superdiverse samenleving. Het Indyspel verzamelt teamleden rond te tafel en legt hen verschillende situaties en quizvragen voor. Over kinderen die met hun handen eten bijvoorbeeld of over ouders die je groeten met een hand op hun hart. Over werknemers met een hoofddoek en over de spraakverwarring die ontstaat in een meertalige organisatie.

In het voorjaar van 2017 testten drie onderzoekers en een Pedagogisch en Taal Ondersteuner van het Expertisecentrum het spel in verschillende organisaties. En wat bleek? De teams waren enthousiast over de methodiek en de gesprekken. De tijd vloog voorbij. Er werd gelachen en gediscussieerd. Er werden plannen gesmeed. En ze leerden elkaar kennen.

‘In de wereld is het zo’, zei Kim, een van de deelnemers,  ‘we moeten stilstaan bij het feit dat mensen verschillend zijn. En kinderen weten dat nog niet. Het is onze verantwoordelijkheid om hen dat te doen ervaren.’

Daar worden we blij van.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *